De hele week waren mijn dagen gevuld met het halen van deadlines, vergaderingen en het jongleren met de vele taken en verplichtingen die het leven met zich meebrengt. Toen de zondagochtend aanbrak, fluisterde mijn toch wel vermoeide lichaam me toe om te blijven liggen, om de zachte dekens nog even vast te houden. Maar op die zondagochtend stond er iets bijzonders op het programma – een wedstrijd waar mijn kinderen aan deelnamen.
Terwijl ik langzaam bed uit kwam, voelde ik een innerlijke strijd. Het liefst zou ik gewoon thuisblijven, wat rondhangen en rusten. De gedachte aan een vroege ochtend en een drukke dag leek een uitdaging. Maar de blikken van opwinding en verwachting in de ogen van mijn kinderen duwden me vooruit.
Samen met mijn gezin begon de ochtendroutine: een stevig ontbijt, het verzamelen van de benodigdheden en het aantrekken van sportkleding. In de auto onderweg voelde ik nog steeds de vermoeidheid, de behoefte aan rust, maar er was ook iets anders – een onderliggende opwinding die begon te groeien.
Terwijl de regen zachtjes tikte op het autodak, merkte ik op hoe mijn kinderen lachten om een inside joke die was ontstaan tijdens een eerdere wedstrijd. In plaats van me te ergeren aan het weer, vond ik mezelf glimlachend om de warmte die deze kleine ritmomenten ons brachten.
Bij aankomst op de wedstrijdlocatie voelde ik de bruisende energie van sporters, coaches en families die zich verzamelden. De geur van de natuur en het geluid van lachende kinderen vulden de lucht. Aanvankelijk bleef ik aan de zijlijn, toeschouwer van een evenement waar ik niet per se naar verlangde.
Maar toen begon er iets te veranderen. Terwijl ik keek hoe mijn kinderen zich voorbereidden en zich onder hun medesporters begaven, begon ik de positieve sfeer te absorberen. De aanmoedigingen, de oprechte glimlachen, het gemeenschapsgevoel – het raakte me op een manier die ik niet had verwacht.
In plaats van de afstandelijke toeschouwer te blijven, werd ik deel van het geheel. Ik begon met mijn partner over ditjes en datjes te praten, andere ouders te ontmoeten, met hen te lachen en te delen in de trots bij het zien van onze kinderen die vol passie en enthousiasme meededen aan hun wedstrijd.
Tijdens de momenten tussen de wedstrijdonderdelen, besefte ik iets belangrijks. Deze tijd, hoe vermoeid ik ook was, was kostbaar. Het was niet alleen een wedstrijd voor mijn kinderen, maar ook een gezinsmoment. Samen lachen, samen supporteren, samen zijn – het maakte de hele ervaring waardevol.
De dag die begon met aarzeling en vermoeidheid, eindigde met een gevoel van verbondenheid en voldoening. De les die ik meenam, was dat zelfs in de drukte van het leven, de momenten die we samen doorbrengen, ongeacht de omstandigheden, van onschatbare waarde zijn.
In veel gezinnen staat de agenda vaak bol van de verplichtingen, van school en sport tot sociale verplichtingen. Het lijkt soms alsof we geleefd worden door een lijst van ‘moetjes’. Maar wat als we deze zogezegde verplichtingen kunnen transformeren tot leuke gezinsactiviteiten? Laten we samen ontdekken hoe ‘omdenken’ een verschil kan maken.
De zondagochtendrit naar de wedstrijd van mijn kinderen en het wachten en supporteren aan de zijlijn werd een gebeurtenis die verder ging dan een eenvoudige verplichting. Het werd een waardevolle gezinsactiviteit die me deed beseffen dat er meer in verscholen lag dan alleen de praktische kant van het vervoeren van mijn kinderen van A naar B.
Wat ervoor zorgde dat ik dit als gezinsactiviteit kon zien, was een verschuiving in mijn perspectief. In plaats van ze te zien als extra taken die mijn al drukke schema vulden, begon ik de waarde in te zien van de tijd die we samen doorbrachten. Het was een gelegenheid om niet alleen mijn kinderen te ondersteunen bij hun passies, maar ook om met mijn partner samen te zijn, om als gezin te groeien, te lachen en kostbare herinneringen te creëren.
De gedachte dat deze ritten meer waren dan alleen verplichtingen kwam voort uit de positieve sfeer die ontstond tijdens de wedstrijden. De aanmoedigingen, de gezamenlijke vreugde en de verbondenheid met andere ouders creëerden een gemeenschapssfeer die verder ging dan de sportieve prestaties van mijn kinderen. Het werd een gezinsmoment waarop we samen de ups en downs van het leven deelden, en waardevolle lessen over teamwork en doorzettingsvermogen werden geleerd.
Welke speciale momenten heb jij als ouder ervaren door de activiteiten van jouw kinderen, waarvan je aanvankelijk dacht dat het slechts verplichtingen waren?
Een doorbraaksessie: de eerste stap om beter voor jezelf en je gezin te zorgen
Bewust kiezen om meer aandacht te schenken aan je gezinsleven. Niet later, maar nu.
Het is een kunst om de moetjes te zien als magjes(ik moet of ik mag) of als moogjes ( wij moeten of wij mogen) bijvoorbeeld. : ik moet morgen naar school, is iets heel anders dan ik mag naar school. Idem dito voor bv slapen : we moeten gaan slapen of we mogen gaan slapen. 😉
Bedankt voor de waardevolle toevoeging. Het verschil tussen “moeten” en “mogen” lijkt inderdaad klein, maar het kan een enorme impact hebben op hoe we situaties benaderen. Het omdenken van “moetjes” naar “magjes” of zoals je aangeeft naar “moogjes” is inderdaad een kunst op zich. Het transformeert als het ware verplichtingen in keuzes en maakt het leven wat lichter en positiever. “Ik moet naar school” klinkt als een verplichting, terwijl “ik mag naar school” een gevoel van vrijheid en privilege met zich meebrengt. Bedankt voor het delen van deze perspectieven. Het herformuleren van zo’n zinnen is echt een krachtige manier om onze mindset te veranderen. Het herkennen van de keuzemogelijkheden in ons taalgebruik opent de deur naar een positievere kijk op het dagelijks leven. 😊
Mooie blog, Kristina. Deze mindshift kan zoveel meer vreugde in je leven brengen en je energiepeil optillen. Ik zag vroeger koken als een noodzakelijk kwaad, nu zie ik het als een zelfzorg moment. Het had een hele grote impact op mijn mentale en lichamelijke gezondheid. Daarenboven geef je een prachtige tool aan je kinderen door hen ook te leren omdenken in eender welk aspect van hun leven. Heel krachtig!
Dag Annick, bedankt voor je reactie en het complimentje. Krachtig hé zo’n mindshift. Top dat je met koken een zelfzorg moment gevonden hebt, echt fijn te lezen dat dit zo’n positieve impact heeft op je mentale en fysieke gezondheid. Inderdaad een krachtige tool, en met wat aandacht en alertheid een levenslange hulpmiddeltje om positief in het leven te staan. Laat maar stijgen dat energiepeil. 🙂